ปรากฏการณ์ไฟฟ้าสถิตตามธรรมชาติที่คุ้นเคยกันมากที่สุด ซึ่งมักถูกมองว่าเป็นสิ่งที่น่ารำคาญเป็นครั้งคราวในฤดูที่มีความชื้นต่ำคือไฟฟ้าสถิต ไฟฟ้าสถิตโดยทั่วไปไม่เป็นอันตราย แต่สามารถทำลายล้างและเป็นอันตรายได้ในบางสถานการณ์ (เช่น การผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์) เมื่อทำงานสัมผัสโดยตรงกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ของวงจรรวม (โดยเฉพาะMOSFET ที่บอบบาง ) ในที่ที่มีก๊าซไวไฟ ต้องใช้ความระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงการสะสมและปล่อยประจุไฟฟ้าสถิตอย่างกะทันหัน การเหนี่ยวนำ ไฟฟ้าสถิต ค้นพบโดยนักวิทยาศาสตร์ชาวอังกฤษจอห์น แคนตันในปี พ.ศ. 2396 และศาสตราจารย์ชาวสวีเดนโยฮัน คาร์ล วิลค์ในปี พ.ศ. 2305 เป็นการกระจายประจุซ้ำในวัตถุที่เกิดจากสนามไฟฟ้าของประจุไฟฟ้าที่อยู่ใกล้เคียง ตัวอย่างเช่น หากนำวัตถุที่มีประจุบวกเข้ามาใกล้วัตถุโลหะที่ไม่มีประจุ อิเล็กตรอนที่มีประจุลบในโลหะจะถูกดึงดูดโดยประจุภายนอก และเคลื่อนไปด้านข้างของโลหะที่หันเข้าหามัน ทำให้เกิดประจุลบบน พื้นผิว. เมื่ออิเลคตรอนเคลื่อนออกจากบริเวณใดบริเวณหนึ่ง จะปล่อยประจุบวกไว้ตามนิวเคลียส ของอะตอมโลหะดังนั้นด้านของวัตถุโลหะที่หันออกจากประจุจะได้รับประจุบวก ประจุที่เหนี่ยวนำเหล่านี้จะหายไปเมื่อประจุภายนอกถูกลบออก การเหนี่ยวนำยังเป็นตัวกำหนดแรงดึงดูดของวัตถุที่เบา เช่น ลูกโป่ง เศษกระดาษ และโฟมบรรจุถั่วลิสงให้เป็นประจุไฟฟ้าสถิต ประจุที่พื้นผิวที่เหนี่ยวนำในวัตถุที่เป็นสื่อกระแสไฟฟ้าจะยกเลิกสนามไฟฟ้าภายนอกภายในตัวนำอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่มีสนามไฟฟ้าภายในวัตถุที่เป็นโลหะ นี่เป็นพื้นฐานสำหรับการดำเนินการป้องกันสนามไฟฟ้าของกรงฟาราเดย์ เนื่องจากสนามไฟฟ้าเป็นเกรเดียนต์ของแรงดันไฟฟ้า การเหนี่ยวนำไฟฟ้าสถิตจึงมีหน้าที่สร้างศักย์ไฟฟ้า ( แรงดัน ไฟฟ้า) คงที่ตลอดวัตถุที่เป็นสื่อกระแสไฟฟ้า